Pełna Wersja gry - wpisy 9581

Ghost Recon Wildlands to silne odejście od klasycznej formuły serii. Wrzucenie graczy do ogromnego, otwartego świata jest z jakiejś strony świetnym wyjściem, gdyż otrzymujemy poczucie swobody, a z pozostałej - musimy zmierzyć się z chorobami wielu gier typu open-world.

Czwórka agentów specjalnych musi zniszczyć kartel Santa Blanca, który przejął kontrolę w Boliwii, zmieniając ją w narkotykowy raj. Sednem Wildlands jest eksplorowanie poszczególnych regionów państwa, zbieranie materiałów potrzebnych w wytropieniu miejscowego bossa oraz jego eliminacja. Każdy martwy lider to druga odcięta macka kartelowej ośmiornicy.

Historia przedstawionej operacji jest nawet dobra. Przerywniki odznaczają się nastrojem filmów o służbach specjalnych, a niektórzy gangsterzy to poważnie pokręcone indywidua. Z racji otwartego świata i przytłaczającej liczby opcjonalnych zbierackich aktywności, całość wydaje na znacznym wydźwięku i po kilku misjach biernie podążamy za narracją, często nie do tyłu mając nawet, co dodatkowo czemu w konkretnym sezonie robimy.

Duże przestrzenie wykorzystano, by zaprezentować bardzo różny krajobraz, spokój i roślinność. Zwiedzane dżungle, pola plantacji kokainy, gorące pustynie i górzyste twierdze to właśnie kilka przykładów różnorodności scenerii.

Przekrój klas społecznych jeszcze jest odpowiedzialny, jak z pełnych przez kartele wiosek odnosimy się do wielkich kurortów, gdzie mafia działa w białych rękawiczkach. Zwiedzenie każdego zakamarka więc nie lada wyzwanie, co uświadamiamy sobie dopiero przelatując śmigłowcem z samego końca mapy na kolejny. Boliwia z biegu ptaka wygląda imponująco i zwodniczo spokojnie.

Wróćmy a na ziemię, gdzie czuć natura i aromat prochu. Swojego agenta obserwujemy zza pleców, ale klasycznie już dla serii, gdy przytrzymamy przycisk celowania, to kamera dynamicznie idzie do perspektywy pierwszoosobowej - jednak możemy wykluczyć tę nowość w możliwościach.

Bohater może specjalizować się w obsłudze broni darmowe gry na smartfona palnej, skupić na snajperkach, ładunkach wybuchowych, wchodzić na efektywność znajomych lub wzmocnić swoją siła. Ciekawie prezentuje się rozwój drona, który - oprócz oznaczania przeciwników - może wykonywać funkcję latającej bomby, albo robota z pierwszej pomocy. Poszczególne elementy ekwipunku, jak choćby spadochron czy noktowizor - odblokowują się po wykupieniu umiejętności.

Liczba broni pozytywnie interesuje i mało wszystek amator militariów znajdzie swojego faworyta, którego jednocześnie może dowolnie modyfikować. Aby jednak stworzyć swój ideał, musimy najpierw nieco pozwiedzać i przesłuchać kilku informatorów, by określiliśmy na mapie miejsca przechowywania stoi i ulepszeń. Poszukiwania się opłacają, gdyż każdy karabin budzi inne doświadczenia z wykorzystania i jest różne statystyki.

Trzej komputerowi kompani radzą sobie sami, jednak możemy wydawać im podstawowe komendy kierunkowe, ataku albo nawet zaplanować synchroniczne strzelanie do wcześniej oznakowanych celów. Towarzysze, kiedy również działający nam wielokrotnie rebelianci, nie grzeszą inteligencją. Nie przyjmują poprawnie na komendy, zacinają się na celach, zapominają o trafianiu do wrogów i ogólnie obserwują się jakby pierwszy raz mieli stój w dłoniach.

Tymczasem inteligencja przeciwników zarabia na pochwałę. Zaalarmowani bojownicy będą się chować, zaczynać od strony, wezwą posiłki i efektywnie utrudnią nam przetrwanie. To naturalnie ich reakcje stosują odpowiednią losowość przy powtarzaniu funkcji a za wszystkim razem mogą zacząć. Tworzy więc niezwykle dobrze z mechaniką żywego świata, gdzie w trakcie kolejnego przechwytywania śmigłowca medycznego, przejeżdżający patrol skorumpowanego wojska albo przelatujący helikopter kartelu, zajmują się do kłótnie i zmuszają do improwizowania.

Samotna przygoda w Boliwii mimo wszystko z okresem się nudzi. Rozgadani towarzysze dość szybko zaczynają wydawać te jedne anegdotki, a misje poboczne konieczne do wzrostu umiejętności bez losowych pytań nie budzą zainteresowania. Wildlands nie stanowi dla samych graczy. Prawdziwa zabawę z rozgrywki pojawia się wtedy, kiedy gramy z człowiekiem innym. Wystarczy dwóch prawdziwych przyjaciół i wyniesienie poziomu trudności do bardziej prawdopodobnego, by gra stawała się wciągającą na dużo godzin przygodą.

W współpracy może uczęszczać do czterech Duchów, i z udziałem znajomych każda praca staje się oddzielnym przeżyciem, rodem z filmów o komandosach. Ktoś oznacza wrogów swoim dronem, inny gracz w teraźniejszym terminie eliminuje gangsterów z pewnej odległości, trzeci przekrada się przez obozowisko, by znaleźć jeńca, a czwarty nadlatuje śmigłowcem, by wesprzeć w ucieczce. Ekscytujące istnieje ostatnie, że jedną pracę można przeprowadzić na moc sposobów, więc porażka zatrzymuje się okazją do przetestowania innej, ciekawszej strategii.

Zdecydowana większość misji fabularnych buduje się na odpowiednim schemacie - infiltracja i przesłuchanie bądź eliminacja, a później ucieczka. Ze zgraną grupą nawet najbardziej prawdopodobna z pozoru akcja może przecież przerodzić się w coś całkiem nowego.

Ghost Recon Wildlands to wykorzystuje budząca sprzeczne odczucia. Liczba błędów, nużących opcjonalnych zadań i rozdrobniona na dziesiątki małych elementów fabuła zniechęcają, natomiast otrzymujemy spory arsenał i przyjemną grę ze naszymi, budzącą zgoła inne wrażenia od jednej przygody. To obecnie udana impreza w współpracy potrafi dłużej zatrzymać przy grze.

Niepozbawiona wad strategia ekonomiczna, która teraz a tak jest najlepszą grą w prywatnym gatunku.

Po rozczarowaniu ostatnią częścią SimCity oraz świeżo wydanym Cities XXL, fani ekonomicznych symulatorów budowy miast otrzymują obiecujące Cities: Skylines. Wprawdzie nie jest pozbawione wad, jawi się jako najmilsza i najstarsza współczesna praca w prywatnym rodzaju.

Za Cities: Skylines stoi Colossal Order, niewielki fiński developer, który uważa na własnym koncie ciepło przyjętą serię gier Cities in Motion. Tym całkowicie twórcy przenoszą się na głębszą wodę. W ich najróżniejszym studium nie tylko zarządzamy miejskim transportem, tylko także wybudujemy od podstaw całą metropolię.

Widać, że autorzy odrobili pracę krajową i przenalizowali popełnione przez Maxis oraz EA błędy stojące u podstaw powszechnej krytyki piątej odsłony SimCity. Cities: Skylines jest grą wyłącznie jednoosobową, niewymagającą stałego połączenia z Internetem, a udostępniony teren pod rozbudowę tkanki miejskiej jest ogromny. Bardzo duży w porównaniu z niskimi nieruchomościami w SimCity, co niewątpliwie jest istotną zaletę gry.

Twórcy zdecydowali się na udostępnienie edytora plansz, a zarówno na daleką integrację gry z modami. Dzięki temu szybko od dnia premiery dostajemy sporą grupę rozszerzeń funkcjonalności Cities: Skylines. Etapem są więc po prostu nowe obiekty, przeciwnym razem druga paleta barw modyfikująca wygląd produkcji, ale znajdziemy i modyfikację podnoszącą poziom trudności (o jej zachowań, bowiem w modelu atrakcja jest absolutnie za łatwa) oraz wprowadzającą funkcję automatycznego zapisu stanu gry. Z dziwnych powodów, nie stała ona zastosowana do gry przez samych twórców.

Zaangażowanie społeczności pozwala optymistycznie widzieć na dolę Cities: Skylines, nie właśnie ze względu na jej aktywną działalność, jednak również formę wydawcy - wielkiej z produkcji strategii firmy Paradox. Zapewne możemy spodziewać się wielu dodatków urozmaicających grę i rozwijających możliwości rozbudowy metropolii.

Skylines nie jest rewolucją, lecz uwspółcześnionym wcieleniem najlepszych symulatorów miast sprzed lat. Tradycyjnie po wybraniu mapy, otrzymujemy sporej wielkości parcelę pod zabudowę. Wraz z powiększaniem włości i robieniem wymogów misji, tu nazwanych kamieniami milowymi, dostaniemy możliwość zakupu nowych krajów oraz dostęp do jeszcze dużo zaawansowanych budowli, takich jak szybszy szpital oraz elektrownia słoneczna oraz sporo nowych.

Zatem budujemy nowe ważny, wodociągi, elektrownie i budowie elektryczne, aby po chwili dodać pompy wodne. Ci, którzy występowali w dawniejsze odsłony SimCity, poczują się jak w zakładu, bo produkcja Colossal Order łatwo oraz co chwila nawiązuje do tej niegdyś uznanej serii.

W samej rozgrywce znajdziemy także standardowe budynki użyteczności publicznej. Z niższych a zdrowszych posterunków policji, szpitali, przez szkołę podstawową, średnią i uniwersytet. Istnieją zarówno budynki specjalne, takie jak opera czy dom wystawowy Expo. Generalnie wszystko to, do czego zdążyliśmy przywyknąć w podobnych produkcjach.

Skylines wyróżnia lecz nie tylko rozmiar miast, lecz i rozbudowywanie transportu. Znaczenie ruchu kołowego w mieszkaniu miast jest fundamentalne znaczenie. Źle poprowadzone ulice zapchają miasto i zahamują jego wzrost. Karetki staną w korkach a nie dotrą do potrzebujących, czego skutkiem będzie spadek zadowolenia ludzi i wzrost śmiertelności.

Musimy mieć kolejne dzielnice z całym wyprzedzeniem. Wylewanie asfaltu jest proste, zmiana przepustowości ulic również, jednak w dalszych etapach ogranicza się więc z koniecznością wyburzania znacznej ilości budynków, czego właściwie trzeba unikać. Niemniej, gdyby jesteśmy miłośnikiem dużych drogowych inwestycji, w Skylines możemy popuścić wodze fantazji wznosząc ogromne ronda i skrzyżowania.

Widać, że wydarzenie z Cities in Motion procentuje, bo tak wygodnego narzędzia w tworzeniu systemu transportu publicznego wówczas nie mieliśmy. Lub to przystanki autobusowe, czy metro - rozbudowa kolejnych nitek połączeń jest popularna i lekka w zarządzaniu.

Wszą z dróg możemy wyróżnić innym kolorem, zmienić markę i doświadczyć, ilu pasażerów przewozi z określonego przystanku. Miejmy nadzieję, iż w którymś z dodatków pojawią się także tramwaje i możliwość poprowadzenia kolejki górą, nad głowami mieszkańców.

Ciekawą wartością jest bycie przestrzeni w mieście, niejako pełniących rolę dzielnic. Zaznaczając dany teren możemy go dowolnie nazwać oraz nadawać mu pasowane opcje. Na przykład wziąć z reguły polityk publicznych i zakazać wjazdu ciężarówek lub zmuszając każdego z ludzi do korzystania detektora tlenku węgla, co odda się na spadek liczby pożarów.

Co dużo - w przestrzeniach fabrycznych, możemy zdecydować, albo w konkretnym obszarze są być zarządzane prace kopalniane, czy przeznaczyć teren, przykładowo, pod uprawę roli.

Wygląda zachęcająco, ale nie wszystko się udało. Informacje, jakie otrzymujemy o charakterach mieszkańców są nader skromne, choć autorzy udostępnili dedykowaną aplikację na rodzaj Twittera. U góry ekranu pojawiają się komunikaty - a wtedy, że komuś brakuje wody, albo czuje się mało bezpiecznie w naszej dzielnicy. Niestety, wiadomości pojawiają się bardzo systematycznie i dalej się powtarzają, więc zamiast być źródłem informacji, irytują na końcu, że powstała modyfikacja usuwająca „ćwierkacza".

Pomarudzić można zarówno na zaczynanie się pojazdów służb miejskich, które jeżdżąc na dowodzie utykają w korkach darmowe gry na laptopa i goszczą na światłach, i polska lokalizacja - natomiast stanowi nie najgorsza - też pozostawia wiele do wymagania. Niemniej, nie są to problemy na końcu istotne, żeby mogły uzyskać zabawę z gry.

Od strony wizualnej tytuł składa się zadowalająco, wykorzystując moc silnika Unity. Niestety istnieje ostatnie praca zachwycająca i estetyczna oprawą, choć wielkie miasta mogą się podobać.

Im bardziej przybliżamy kamerę do domostw naszych mieszkańców, tym daleko pojawia się szczegółów. Migoczące światła przejeżdżających wozów policyjnych otwierają się w oknach budynków, zobaczymy również na przechadzających się po chodnikach ludzi.

Szkoda, iż nie zaimplementowano zmiennych warunków pogodowych oraz cyklu dobowego, bo gra zyskałaby na atrakcyjności. Co prawda, pojawiły się już pierwsze mody wprowadzające dzień a noc, ale efekty nie są jeszcze zadawalające.

Pozytywnie zaskakuje także interfejs. Jest sztywny i przydatny w postępowaniu, bezproblemowo odnajdziemy najpotrzebniejsze funkcje. Że natomiast nie zachwyca urodą, ale użytecznością jak dużo.

Cities: Skylines toż bardzo wytrzymały reprezentant gatunku, dostarczający dużo dobrej gry na dziesiątki wieczorów. Choć stawia większy nacisk na rozbudowę infrastruktury i transportu niż efektywne zarządzanie miastem, więc zaś oczywiście zadowoli rzesze wirtualnych burmistrzów.

Świetna opcja dla miłośników co-opa w klasycznym stylu, czyli grupa graczy kontra hordy żądnych krwi wrogów.

Killing Floor Polecane gry na PC 2 to znakomita kontynuacja. Lekkie rozbudowanie pierwszej edycje zaowocowało jednak grą bardziej dopracowaną, która w wyniku daje więcej frajdy.

Założenia pozostały niezmienione. Nadal mamy do pracowania z prostą strzelanką wykonaną z opinią o kooperacji. Maksymalnie szóstka graczy siedzi w szranki z strachami i mutantami. Cel jest jeden - zabić wszystko, co się rusza.

Trochę szkoda, że ta zwykła filozofia nie została w żaden sposób rozwinięta. Przynajmniej na wybranych mapach twórcy mogli pokusić się o urozmaicenie zabawy dodatkowymi celami. Jak z pewnością się ich doczekamy, choć w fanowskich modyfikacjach, ale przydałyby się już dziś.

Całość wytwarza się więc do ciągłej walki, natomiast na wesele ten punkt jest piękny. Killing Floor 2 oferuje sam z najlepiej wykonanych systemów strzelania. Czerpanie z bogatych typów broni sprawia ogrom przyjemności.

Poczucie mocy strzału, odrzut, animacje - wszystko toż zajmuje niezwykły pomysł na poziom satysfakcji. Znaczenie pamięta jeszcze to, jak na trafienia reagują wrogowie - oraz więc również zaprojektowano świetnie, bo potwory mogą dosłownie rozpadać się na etapy. Żadna strzelanka nie oferuje że tak niesamowitego a dodatkowo rozbudowanego rozczłonkowywania wrogów.

Każda gra tworzy się z kilku rund - minimum z czterech, maksymalnie z dziesięciu. W jakiejkolwiek konkurujemy z coraz większą falą mutantów, pojawiają się te różne rodzaje przeciwników. Potwory są odpowiednio zróżnicowane i łatwo zdajemy sobie sprawę, że taktykę trzeba dostosować do wartości i kształtu oponentów. Po każdej rundzie wydajemy zarobione pieniądze, uzupełniamy amunicję, możemy kupić nową broń.

Mamy tu stwory, które powstają się bardziej konkurencyjne, gdy otrzymują obrażenia. Istnieją też wybuchające monstra i kilku silniejszych oponentów, którzy jednak winni być celem. Drogi istnieje i to odpowiedni podział obowiązków - ktoś musi zająć się słabszymi jednostkami, żeby nie przeszkadzały graczom, którzy zbierają się na ostatnich prawdziwszych.

Istotny jest wybór klasy postaci. Określa on przede wszystkim dostępne uzbrojenie, lecz w liczbę wzrostów oraz poznania zdobywanego w innych grach możemy odblokowywać bonusy, zwiększające swoją skuteczność w boju.

Arsenał jest również bogaty i bez dwóch zdań każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Strzelby, granatniki, karabin snajperskie, pistolety maszynowe, broń biała i miotacz ognia to dopiero niektóre przykłady - oraz ludziach zabawek używa się z równie ważną przyjemnością.

Nie wolno narzekać te na wartość lokacji. Otrzymujemy kilkanaście map, odwiedzamy między innymi ulice miasta, okolice domu w lesie, tajne laboratoria czy arktyczną placówkę badawczą. Gra jest zjednoczona z Sposobem Steam, więc możemy i walczyć z hordami na mapach fanowskich.

Choć siłą rzeczy gra jest powtarzalna, toż nie przestaje bawić, szczególnie ze zgranym zespołem. Gdy wyglądamy na falę potworów w jakimś miejscu, zamykamy wejścia, a następnie z chirurgiczną wręcz precyzją pozbywamy się niemal każdych napastników, nim zdążą nas dosięgnąć, wysadzając większe grupki ładunkami wybuchowymi - takie momenty zazwyczaj są emocjonujące.

Dokładnie tak zdecydowanie jest właśnie na starcie. W późniejszych rundach przeważnie stanowi szybko dużo chaotycznie, szczególnie jeśli nie mamy z komunikacji głosowej. Chaos i potrafi być jednak ekscytujący, oraz na pewno szalenie efektowny.

Na efekcie, po pozbyciu się wszystkich fal, walczymy z starym. Niestety, właśnie w muzyce są tylko dwaj zainteresowani tego typu - jeden atakuje trucizną i zna wysysać energię życiową, i w dodatku dysponuje potężnymi karabinami. Drugi jest również wyrzutnię rakiet i co jakiś czas wybiera się, by regenerować zdrowie.

Starcia z bossami wymagają wielkiego zainteresowania i precyzji. Nie można uznać sobie na marnowanie amunicji. Trzeba strzelać w słabe problemy i odpowiednio unikać ataków. Szkoda jednak, że nowi finałowy przeciwnicy nie zostali jeszcze nawet zapowiedziani.

Nieco większej różnorodności grze nadałyby też lepsze talenty bohaterów. Każde są pasywne, a wtedy wpływają ale na wydajność czy statystyki. Przydałyby się dodatkowe, aktywowane w trakcie zabawy zdolności ofensywne czy defensywne.

Bonusem jest sposób PvP, w jakim gracze rywalizują między sobą. Sześciu zabiera się w normalne postaci, ale pozostali zasilają szeregi mutantów jak jedyne modele potworów. Potrafiła obecne stanowić jedyna odskocznia, ale sterowanie monstrami nie jest zbyt intuicyjne i na dalszą metę nie bawi.

Killing Floor 2 to odpowiednia polecenia, brutalna strzelanka wyłącznie dla miłośników kooperacji. Natomiast nie oferuje zróżnicowanych celów misji, strzelanie jest na końcu przyjemne, że nie nudzi nawet po wielu godzinach.

Po nauczce, którą były nie najwyższe oceny pierwszej edycji Rage, studio id Software - tym zupełnie razem z Avalanche Studios - zaprojektowali obecnie nie atrapę otwartego świata, a sporej ilości mapę, chętną do zwiedzania i siania chaosu. Rage 2 jest kiedy klasyczny FPS, właśnie z grubszą dozą wolności.

Zabieramy się ostatniego ze Strażników, Walkera - do wyboru mężczyzna lub osoba - i idziemy postapokaliptyczny, zniszczony uderzeniem asteroidy świat, otrzymujący się w dłoniach brutalnej i autorytarnej Władzy.

Otwarta struktura, jednak że się to robić nienaturalne, dobrze współgra szaleństwem, rozwałką i błyskawiczną konkurencją na bliski dystans. Po świecie toczymy się pojazdem (możemy jeździć każdą maszynę, którą znajdziemy), wykonując różne pozycje i zwiedzając lokacje.

Aby wyeliminować Władzę, na jakiej czele stoi Generał Cross, musimy stawać się szybsi i zyskać sojuszników. To trzy główne postacie niezależne, dla których wykonujemy prace podczas przygody. Zrealizowanie odpowiedniej aktywności sprawia, że darmowe gry dla dzieci motory bohaterowie łączą się do Projektu „Sztylet” i poprawiają w walce z oprawcami.

Choć sprowadzają się pewne wyjątki, znaczna większość zadań liczy na strzelaniu do mutantów lub ludzi. To jednocześnie największy atut Rage 2. Pojedynki są emocjonujące, i korzystanie z dużego arsenału sprawia ogromną frajdę. Czuć tutaj zdecydowanie rękę mistrzów gatunku FPS, którzy znają, jak zadbać o takie elementy, jak choćby bezpieczne dla oka animacje przeładowania, przyjemne udźwiękowienie wystrzałów czy satysfakcjonujące popadnięcia w górę - wszystko to, co powoduje, że czujemy moc łączonej w rękach broni.

Jako że każde potyczki toczymy na złym dystansie (nie jest tu lunet czy karabinów snajperskich), walka przypomina nieco taniec między wrogami, którzy zwykle nie mogą nadążyć za głównym bohaterem - doskonale wiemy to poniekąd z odświeżonej wersji Dooma z 2016 roku, również produkcji id Software. Teraz na wstępu gry tempo jest iście zabójcze, i wtedy dodatkowo wzrasta.

Cegiełkę do atrakcyjności starć dodają i zdecydowanie moce bohatera. Dzięki specjalnej technologii wykonujemy błyskawiczne doskoki, tworzymy tarczę, korzystamy z usług drona czy brutalnie popychamy cele mocą kinetyczną. Nieodłączną częścią Rage 2 jest „radość” z wrogami. Jedna ze łatwości pozwala np. stworzyć punkt, który przyciąga przeciwników z najdroższego otoczenia. Wystarczy wrzucić do zabiegu granat i widzieć, jak zmieniają się w czerwoną papkę.

Moc bohatera nie oznacza jednak, że wszystka walka jest dostępna. Zadania poboczne oznaczono numerowanym stopniem trudności. Jak na wstępu przygody wybierzemy się na zebranie z żołnierzami Władzy, w bliskim czasie rozerwą bohatera na strzępy.

Aby stawić czoła najbardziej potrzebującym przeciwnikom, należy rozwijać postać. Rage 2 oferuje zaskakująco skomplikowany system progresji. Ulepszać możemy praktycznie wszystko: gadżety, moce, bronie, umiejętności, a jeszcze pojazdy. Postępy wyraźnie otwierają się na tym, jak dobrze radzimy sobie na miejscu walki, finalnie zamieniając bohatera w maszynę do zabijania, zdolną przyjąć dziesiątki strzałów, błyskawicznie rzucać się po polu walki czy nawet powstać z martwych dzięki defibrylatorowi.

System progresji istnieje przecież tak rozbudowany, że wprawia w piękne zakłopotanie. Nie odpowiednio, że poszczególne elementy pracujemy na kilka sposobów - i za wszelki odpowiada osobne menu - to dodatkowo do konkretnych ulepszeń chciane są całkowicie nowe materiały. W poszczególnych przypadkach musimy same i wykupić możliwość ulepszenia. Szkoda, że boga nie zdecydowali się na dużo łatwy system, który składał wszystko w poszczególnym miejscu dodatkowo stanowił jaśniejszy.

Otwarty świat Rage 2 to nie ta jedna klasa, co GTA 5, Assassin's Creed Odyssey czy Watch Dogs 2, ale twórcy postarali się, by były w zdecydowanym stopniu wiarygodne. Przejeżdżając przez różne lokacje nie raz natrafimy na bandytów konkurujących z mutantami czy żołnierzy Władzy eksterminujących mieszkańców.

W frajdzie jest co wydawać, bo znajdziemy tutaj dziesiątki posterunków, siedzib wrogów czy stacji benzynowych do zdobycia, ale między tymi niskimi lokacjami świat jest w grupie pusty. Nie dysponuje powodu przemierzać kolejnych kilometrów pieszo, więc wychodzimy z pojazdu tylko to, gdy dojedziemy do misji lub osady. Mapę podzielono na chwila rejonów - między innymi pustynię, bagna czy dżunglę.

Nie zabrakło te miast, w jakich spotkamy najważniejsze roli, uzupełnimy zapasy w interesach, rozpoczniemy się nowych znaczeń czy uzyskamy informacje od podejrzanych mieszkańców. Istnieją te rozświetlone neonami bary, a dobrze nie ma powodu do nich zaczynać - chyba że panuje tam misja.

Nieco wiarygodności światu Rage 2 dodaje transmitowane w telewizji widowisko Mutant Bash, w którym śmiałkowie stają oko w oko z innymi falami krwiożerczych mutantów, ku uciesze mieszkańców pustkowi. Gracz także może przyłączyć się w postapokaliptycznego gladiatora..

W atrakcji wydobywają się też rozbudowane zawody wyścigowe. Starcia pojazdów to miła zabawa, choć nieco utrudniona przez model jazdy samochodów. Auta umieszczają się bardzo miękkie i sprzedaż często przenoszą się z ziemi przy najmniejszym wzniesieniu, co wpływa całkowitą utratą kontroli nad samochodem i wstąpieniem w duży do opanowania poślizg.

Mimo wspomnianych problemów, drinkom z lepszych elementów Rage 2 są gry z konwojami, wykonane na kształt rozwiązania znanego z gry Mad Max. Eliminujemy mniejszych członków korowodu, aby w rezultacie zainteresować się największym, co robi nieco walkę z bossem - szczególnie że ważny samochód jest małe punkty, w jakie należy celować. Wszystko to pewnie dzieje się w zewnętrznym świecie, nie jesteśmy tutaj do pracowania z formą minigry. W dowolnej chwili możemy wtedy odjechać, rezygnując z okazji.

Postępując w Rage 2 szybko zapominamy o nieco pustawym świecie i różnych, małych niedociągnięciach. Strzelanie jest tu po chłopsku tak satysfakcjonujące, że grę polecić można wszystkim miłośnikom szybkiej historii i postapokaliptycznych klimatów. To marka znacznie przewyższająca pierwszą odsłonę serii.